Column 488

BEKENTENIS VAN DE WEEK

Ik moest meteen aan een oude croque-monsieur denken.

U kent dat wel, van die half vergane etenswaar die de beeltenis ener (semi)historisch figuur bevat. Vlekken op appels die bij nader inzicht een soortement lichtdrukmaal van de maagd Maria blijken te zijn. Bedorven koekjes waarin men feilloos het welhaast geëtste profiel van Adolf Hitler ontdekt.

Dat heeft natuurlijk alles te maken met de ‘afgebeelde’ zelf. In ons collectief geheugen is een beeld gevormd van deze of gene ingetogen heilige, van een bevroren beweging van een iconische sportman, van de dwingende blik van een wereldleider. Dat ene beeld, dat ene moment, die ene beweging, voor eeuwig vastgelegd op het netvlies van ons geestesoog. 

Welnu, zo – denk ik – zal Marc Dutroux voortleven: als een wazige, warrige vlek, in dat spel van licht en schaduw, van donker en helder, van verzonken ogen, een bleek afgelijnde neus, en daaronder dat grijswollig kluwen van snor en baard. Mensheid, aanschouw uw monster. Hier op deze croque-monsieur.

Waaraan ik ook meteen moest denken, toen het beeld ons midscheeps trof: wij zijn er oud genoeg voor. Wat nu herleid is tot enkele seconden beeldmateriaal, hebben wij ten volle beleefd, mee-beleefd. De ontdekking van de schokkende feiten, de bevrijding van de meisjes die ‘geluk’ hadden gehad, de verontwaardiging om al wat fout was gelopen, de honderdduizenden die in de hoofdstad samentroepten omdat ze niet machteloos wilden lijken. Wij zaten op de eerste rij.

Onze kinderen niet. Integendeel. Die speelden in de tuin – tenminste, als de tuin goed van de straat was afgescheiden, want op straat heerste immers De Boze. Iedereen Dutroux. En als onze kinderen dan, na het spelen, naar binnen kwamen gebuiteld, zetten we de tv gauw af, want aan zoiets engs wou je ze niet blootstellen – onze kinderen moesten maagdelijk blij blijven. 

Dat is natuurlijk niet gelukt. Maar met wat meeval trekken ze straks de koelkast open waarin u die croque-monsieur bewaart en kieperen ze het ding, na vluchtige inspectie, in de vuilnisbak. Dutroux, wie is dat? 

 

VASTSTELLING VAN DE WEEK

Het gaat niet goed met mijn sperma.

Niet dat ik daarover in de privésfeer al klachten heb ontvangen. Ik leid het af uit de conclusies van een onderzoek dat de Harvard School of Public Health heeft gevoerd. Die knakkers hebben vastgesteld dat het zaad van wie veel tv kijkt 44 procent minder spermatozoïden bevat. En met ‘veel tv’ bedoelen ze twintig uur per week. 

Twintig uur. Niet eens drie uur per dag. Het nieuws, een duidingsprogrammaatje of twee en wat lichte verstrooiing – en hop, daar gaan de spermatozoïden, dood voordat ze leven kunnen creëren. Ik ben een luie moordenaar. De onderzoekers menen namelijk dat die spectaculaire terugval te wijten is aan een gebrek aan beweging. Je zou dus eigenlijk moeten tv-kijken terwijl je fietst of rent of flikflakt. Want laat ons wel wezen: geen tv-kijken is geen optie. Een mens wil gevoederd worden. Vul mijn hoofd, het is er zo leeg. Vertel mij wat ik moet denken. Doe mij voelen. En ach, sterf dan maar, spermatozoïden. Jullie zijn overbodig geworden.

 

VRAAG VAN DE WEEK

Ontsnapt u er ook aan?

Tot dusver lijkt het me aardig te lukken. Vrijdagmiddag zijn er wel een stuk of wat kinderen langs m’n raam gestapt, met zo te zien malle hoedjes en pruikjes op, terwijl ze een zeer slecht lied scandeerden, doch dat zullen we maar toeschrijven aan een afwijking van de juf die vooropliep. Wellicht is zij grootgebracht in de veronderstelling dat carnaval leuk is.

Carnaval is niét leuk. Carnaval is een boel herrie en smurrie en zatlapperij en potsierlijke heren met veren. Carnaval is de vijand van de glimlach.