Column 622

VASTSTELLING VAN DE WEEK

Dat je naar een kat kijkt en denkt: raar hondje.

Vanzelfsprekend heeft dat alles te maken met de kijker, en niets met het bekekene. De kijker die in een kat een raar hondje ziet, heeft hondenogen. Is zelf een hondje. Toe maar, zegt die kijker tegen iedereen, gooi het dan, gooi het, dat balletje, dan kan ik erachteraan rennen. Het bekekene denkt: bekijk het maar, met je balletje, ik lig hier lekker, en stop trouwens eens met kwijlen, viezerik.

Prince is de kat, ik ben de kijker.

“Waarom doet Prince mij meer dan Bowie?”, sms’te een ex-collega me donderdagavond, vrijwel meteen nadat het overlijden van de kunstenaar uit Minneapolis was bekend geraakt. Ik kwam, ten antwoord, niet verder dan “1. Generatie 2. Je hebt dansbenen.” Dat van die dansbenen was een slecht grapje, een zwaktebod – ik verdenk de ex-collega van veel onbetamelijks, maar niet van dansen. Dat van die generatie meende ik wel. Prince speelde de soundtrack van zijn tienerjaren, Bowie die van de mijne. Ik wed dat de ex-collega op de tonen van ‘Purple Rain’ weleens heeft geprobeerd z’n tienertong in de mond van een meisje te steken dat zich walgend afkeerde. Of gretig toehapte en hem meteen hitsig in het kruis greep, het valt niet uit te sluiten, want je hebt zo van die sletten. In diezelfde periode behoorde ik reeds tot de werkende klasse en stevende nietsvermoedend op het vaderschap af. Tienerromantiek was al lang verzwonden in factuurrealiteit. Toen Prince ‘Money don’t Matter 2 Night’ uitbracht, dacht ik hooguit: jaja, ga dat maar eens aan de bank vertellen, funkmans.

Dus nee, ik was niet met verstomming geslagen of tot tranen toe geroerd, toen ik het nieuws vernam. Maar: mannen van 57 horen niet te sterven en Prince heeft de soundtrack geschreven bij de tienerdromen en danskriebels van tientallen miljoenen mensen. Tussendoor trok hij zich nergens wat van aan en zette hij de gevestigde orde meer dan eens een neus. Even nabij als ongrijpbaar. Dat kenmerkt de grootsten. En waar de grootsten verdwijnen, rest een gapende leegte.

 

TIP VAN DE WEEK

Panikeer niet als u zondag omstreeks een uur of vijf plots op straat dansende moslims ziet. Het kunnen gewoon vierende Antwerp-fans zijn.

Jawel, bij winst tegen het perfide Union Sint-Gillis speelt Royal Antwerp Football Club weer in de eerste nationale klasse, na een afwezigheid van twaalf jaar – wie herinnert zich nog iets van 2004, behalve dan dat een tsunami in Zuidoost-Azië 290.000 slachtoffers maakte en dat in Amsterdam de Nederlandse filmmaker Theo van Gogh werd vermoord door een moslimfundamentalist?

O ja: panikeer wél als u zondag omstreeks een uur of vijf plots een op straat dansende burgemeester van Antwerpen ziet.

 

INTERIEURTIP VAN DE WEEK

Dit weekend is het vierhonderd jaar geleden dat William Shakespeare stierf, en dat wordt dezer dagen herdacht. (Ik ga naar het symposium ‘Shakespeare. Laatste bard, eerste rapper’, met onder meer Tom Lanoye en Will Tura.)

Hoe belangrijk Shakespeare wel is, valt onder meer af te leiden uit het feit dat nog amper iemand hem leest – zie ook Gerard Reve, Hugo Claus en de Bijbel. Men leest tegenwoordig bij voorkeur irrelevante boeken. Werken die ertoe doen, worden genegeerd, uit onvermogen dan wel gemakzucht. “Shakespeare? Da’s toch die van ‘to be or not to be’, hé?”, zegt men dan op kennerstoon, vlotjes 38 toneelstukken en 154 sonnetten samenvattend.

Ik heb van Shakespeare één boek, waarvan ik ter verluchting dezer Bescheiden Column een slechte foto heb gemaakt. Het betreft hier een knaap van 1.376 bladzijden, voluit getiteld ‘The Complete Works of William Shakespeare, Peter Alexander, The Tudor Text, Players Edition, Collins’, uitgegeven in 1951, en je krijgt er na een halve pagina schele hoofdpijn van, want dat zestiende-eeuwse Engels lijkt wel West-Vlaams: vol weglatingstekens, rare zinswendingen en woorden die je niet snapt. Kortom, perfect. Immers, één van de tientallen woorden en uitdrukkingen die de schrijver aan de talige eeuwigheid schonk, is ‘fashionable’.

Mensen, koop een Shakespeare en leg ‘m op uw salontafel.