Bij leven

Je hoort en leest het wel vaker: dat mensen zo stiekem mogelijk nog in leven zouden willen zijn op de dag van hun uitvaart. Om te weten wie opdaagt. Wie krokodillentranen huilt. Wie roddelt. Wie oprecht treurt.

Psychologen zeggen daar dan psychologendingen over. Dat zulke mensen zich onvoldoende geliefd weten, een laag zelfbeeld hebben, kampen met hoogmoedswaanzin, onversneden misantropen zijn. Naar keuze, al dan niet tegen terugbetalingstarief.

In diezelfde uitvaartsfeer vraag ik me soms gratis af: wat bezielt mensen om pas ná iemands dood uit te roepen hoeveel de aflijvige voor hen betekent?

Nu ook weer, bij het heengaan van Willy Willy, de vervaarlijke gitarist die half Vlaanderen weleens heeft aangezet tot onbetamelijke dan wel potsierlijke bewegingen met de heupen. Op de sociale media struikelde je over de min of meer lyrische ontboezemingen aan zijn adres. Lieden die in geen honderd jaar een half woord aan ’s mans openbare leven hadden besteed, barstten uit in van elkaar geleende gemeenplaatsen. Wie daar al te lang in bleef grasduinen, kreeg de stellige indruk dat heel Vlaanderen aan collectieve waanzin ten prooi was gevallen en zich dra stervensbereid in zee zou storten, aldus de stijging van de zeespiegel noodlottig bespoedigend.

Vreest evenwel niet, gij koene zonen en dochters van de gouw: het is geen genetisch gedetermineerde of territoriaal gebonden aandoening. Ook bij zeer geïsoleerde stammen komt dit fenomeen voor. Neem nu de Angelsaksen. Als het om bijzaken zoals de brexit gaat, rollen deze ruige lieden vechtend over de witte kliffen van Dover, maar toen eerder deze week bekend raakte dat Gordon Banks overleden was, staakten ze hun wild geraas en verbroederden ze in een immer uitdijende waas van aan hysterie grenzende aanbidding. Gordon Banks was geen oorlogsheld of staatsman. Hij was de doelman van het Angelsaksische voetbalteam dat in 1966 per vergissing wereldkampioen werd. 

Laten we iets vaker elkaar bij leven vertellen hoeveel de andere voor ons betekent. Het zou niet alleen de zeden verzachten, maar ook de pijn van het immer dreigende plotse afscheid.