Schepper

De aarde, zo laat ik mij vertellen door de in deze materie onverdachte Frank Deboosere, weegt een kleine zes miljoen kilogram met achttien nullen erachter. Er bestaat ongetwijfeld een compactere manier om dat gewicht te benoemen, maar dat maakt er de aarde niet lichter op. Flinke bol, dus. 

Tegelijk is die bol een speldenkop groot. De middellijn ervan is ruim honderd keer kleiner dan die van de zon, onze ster in het Melkwegstelsel. Dat stelsel telt naar schatting zo’n 200 miljard sterren, en het heelal minstens 2.000 miljard melkwegstelsels. Datzelfde heelal bestaat, volgens de jongste wetenschappelijke inzichten, een kleine veertien miljard jaar.

Het is, tegen die achtergrond, ronduit formidabel te noemen dat de schepper van het heelal pas een paar duizend jaar geleden — daarnet, dus — een volk heeft uitverkoren, uitgerekend op deze speldenkop. Ik schreef bijna: in een uithoek van het heelal, maar het heelal heeft natuurlijk geen hoeken. De hoek is een uitvinding van de mens, om zich achter te verstoppen, met een knuppel in de aanslag, klaar om een perfide aanhanger van een andere, duidelijk valse schepper de kop in te slaan. 

Ik ben oprecht blij dat ik geen deel uitmaak van het uitverkoren volk. Geen seconde rust heb je. Alom aldoor vijanden, die het op je status en welzijn hebben voorzien. Alom aldoor wetten en reglementen die je moet volgen, op straffe van eeuwig branden in de hel, of erger. Alom aldoor waken over je eigen zuiverheid en die van je naasten, letterlijk en figuurlijk. Een leven, kortom, vol beperkingen. 

Ervaringsdeskundigen zeggen weleens dat net die beperkingen gemoedsrust bieden. Overzichtelijkheid. Geborgenheid. Ik vermoed: een beetje zoals iemand die na een jarenlange gevangenisstraf op vrije voeten komt en algauw weer verlangt naar de cel. Omdat daar alles duidelijk was, en eenvoudig, vertrouwd. Vrijheid is niet voor watjes. 

Net dat lijkt me het gemeenste trucje van de schepper.