Topstinkers

Blijkbaar was het op mijn verjaardag. Dat wist ik niet meer. Ik heb het ongetwijfeld geweten en toen wellicht gedacht dat ik het nooit zou vergeten. Zulke dingen denk je nu eenmaal, als je nog niet echt veel verjaardagen hebt beleefd. Dat is net het mooie aan jong zijn, die onbestrafte argeloosheid. 

Ik maak mezelf wel graag wijs dat ik me nog het gevoel herinner dat ik had toen het gebeurde. Dat ik nog weet hoe mijn ogen kwansuis uit hun kassen rolden en hoe mijn hartslag versnelde. Hoe ik plotseling werd overweldigd door onreine gedachten waarvan ik het bestaan amper had bevroed en waarmee ik — eerlijk is eerlijk — verder niet echt goed wist wat aan te vangen. Je had wel een vaag idee, maar verder dan dat kwam je niet. In die tijd was het internet zelfs niet eens een vaag idee, en vieze boekjes stonden in de krantenwinkel achter de toonbank, desgevallend met een zedig stukje plakband plaatselijk bedekt. 

Ja, dat was me wat, die blonde. 

Die gitaar, die had ook iets, weliswaar op een iets minder hormonale manier. Zo’n gitaar wou je ook wel. Daarop speelde je gegarandeerd vanzelf — de kerel die ‘m daar van jetje gaf, stond aldoor te glimlachen, een beetje schaapachtig zelfs, dus hoe moeilijk kon het zijn? 

Het is dit weekend vijftig jaar geleden. Aan gitaarspelen ben ik nooit toegekomen, en die blonde heeft nooit geweten dat ik besta. (Ik denk, in alle oprechtheid, dat zulks voor iedereen het beste is.) Het liedje heeft een soort van onsterfelijkheidsstatus bereikt, net als de groep. Je mocht nog vijftig sluitspelden door je neus hebben zitten en bij het ontbijt scheermesjes kauwen, hardop zeggen dat die groep suckte, nee, dat kreeg je niet uit je strot, niet in de jaren zeventig, en niet daarna. Nooit. Níémand was tegen hen, eigenlijk was iedereen — desnoods stiekem — vóór. 

Zeker, ze hebben een paar stinkers gemaakt, maar wel topstinkers. Wie een beetje verstand heeft van liedjes smeden, die had er graag zo ééntje gesmeed, in het zweet zijns aanschijns. Wie een beetje verstand heeft van producen, die neemt bij elke track z’n koptelefoon af en buigt nederig het hoofd. En wie een beetje verstand heeft van marketing, die vreet hun verhaal als ware het een exquise surströmming — weinig artiesten hebben een paar honderd miljoen platen verkocht. 

Alleen spijtig van die plateauzolen.