Terugblik

Met een antivaxer in discussie gaan. Levende insecten eten. Op een trouwfeest met een wit servet zwaaien, zonder steen erin. Congruent in mijn kracht gaan staan. Een lezing van Renaat Landuyt bijwonen. Naakt bungeejumpen. Bungeejumpen. Een dubbelalbum van Gheorghe Zamfir tweemaal beluisteren. Mijn cursus Historische Kritiek uit 1978 nog eens uit het hoofd leren. Met hongerige haaien zwemmen. Op één been achterwaarts de Mount Everest beklimmen. Actief aan mezelf werken. Een hut bouwen met rijstkorrels. Op mijn voorhoofd in spiegelschrift ‘FUCK YOU’ laten tatoeëren. Op mijn voorhoofd in spiegelschrift ‘FUCK YOU’ zélf tatoeëren. Vijf jaar avondschool macramé volgen, en daarna een specialisatiejaar. Antarctica omspitten. Naar een optreden van André Hazes Junior gaan. Naar een optreden van André Hazes Senior gaan.

Ziedaar wat ik allemaal nog eerder zou doen dan in een stukje terugblikken op ‘één jaar corona’. Dat doen anderen dezer dagen al meer dan genoeg. Ad nauseam.

Er bestaat weinig dat gruwelijker is dan ‘verjaardagsjournalistiek’. ’t Is een hoogst laakbare combinatie van voorspelbaarheid en gemakzucht. Daarvoor gaat een mens de krant niet kopen – of z’n bankkaart trekken om op een site te mogen. Nog eens die hele zwik ellende over me heen? Nee, dank u. Dan liever niks. Desnoods staar ik met graagte een uur of twee naar een witgeschilderd blad wit papier.

Op die stelregel zijn er twee uitzonderingen: een terugblik is welbesteed als je er slimmer van bent geworden of eens goed hebt kunnen lachen. 

Dat slimmer worden, dat is natuurlijk lang niet simpel, want wij zijn van onszelve al zo slim. De anderen, ja, die zouden dat kunnen gebruiken – maar die zijn dan weer te dom om dat te beseffen. Dat merk je bijvoorbeeld ook aan het feit dat zij om de verkeerde dingen lachen: om dingen die niet grappig zijn. Om anderen.

Een terugblik deugt pas als je om jezelf hebt kunnen lachen. Schaterend of wrang. Hikkend of hoofdschuddend. Bevrijdend.