Wapens

De ochtendstond heeft lood in de mond. Ik probeer de vieze smaak van waanzin en oorlog en leed te verdrijven met koffie. Koffie, een sigaret, en een blik door het raam. De lucht is helder, verrassend helder, op dit vroege uur. Alsof het een mooie dag wordt. Hier. 

Wat doe je, tegen zoveel lelijkheid? 

Wegkijken helpt. Als je maar lang genoeg wegkijkt, verdwijnt ze, die lelijkheid. Daar, een vogeltje! Zie eens hoe schattig, zie eens hoe lief. Hoe het hipt en hopt en pikt en stopt en z’n kopje draait, naar links en naar rechts. En dan buigt het zich over een zaadje. En zie jij een kat en het vogeltje niet. Gauw wegkijken, weer. Naar links, naar rechts, naar je voeten, omhoog, wegkijken om niet te zien. Waar is je navel? Ha, hier. Wat mooi.

Er zijn weinig wapens tegen lelijkheid.

Hooguit bezweer je haar met woorden. Zoals je ook met woorden schoonheid vereert en waarheid verklankt, en twijfels en pijn en verdriet. 

Je kiest ze zorgvuldig. Ze doen ertoe. Je wikt en je weegt, en opnieuw. Zoals het loopt in je hoofd, zo valt het op het blad, zo strompelt het over je scherm. Opnieuw. Er moet meer wit bij het zwart, meer licht in de nacht, meer lief bij het leed, en minder lukraak. Het moet leven, hardop, het moet zwierig en strak, het moet teder en ferm, het moet veren en lenig verleiden. 

Dat is wat dichters doen. Die rare snuiters, salonridders, saletjonkers zonder fortuin. Ze dromen zich rijk en drinken zich arm en stamelen, rijmelen en ronken. Alchemisten zijn het, en wagenspelspuwers, en somtijds eenvoudigweg magiërs. Dan raken ze je, recht in je hart. En het lood in je mond vloeit weg. Plots proef je koffie, en met een glimlach begin je je dag.