Profiel

De jongeman — niet eens twintig, leek me — hield een pistool gericht op een kerel van een jaar of veertig. De jongeman zag er bleekjes en zweterig uit, de blik vol paniek. Plots kreeg hij een soort van uitslag in zijn hals, een blauw-zwarte verharding van de huid. Bijzonder pijnlijk, zo bleek, want de jongeman stiet het uit terwijl hij verwrongen neerzeeg. De verharding werd almaar groter en verspreidde zich almaar sneller harig over zijn lichaam. Het was een vreselijk schouwspel.

Hij lag op de sofa te kijken. Ziekjes, met af en toe wat koorts en een heel lelijke hoest. Onder de indruk van het gruwelijke lot van de jongeman op het tv-scherm leek hij niet. 

‘Naar wat ben jij aan het kijken?’, vroeg ik enigszins bezorgd — hij is acht. ‘O, Spider-Man 2’, antwoordde hij bijna achteloos.’Mag jij daarnaar kijken?’ Hij knikte: ‘Ik heb die film al een paar keer gezien.’ Ik wist niet wat ik daarvan moest vinden. ‘Zap toch maar even naar iets anders’, zei ik en greep naar de afstandsbediening om alvast een aanzet te geven. Ik drukte op een knopje — er gebeurde niks. Nu was dat ding nog stuk ook, of de batterij plat. ‘Het is de andere afstandsbediening’, zei hij. Zijn vingers dansten over de knopjes en sneller dan ik kon volgen liet hij me zien dat Spider-Man 2 gewoon in het pakket zit dat voor zijn profiel toegankelijk is. Bij Netflix, denk ik. Of Disney+. Of huppeldepup. Dat weet ik al niet meer.

Ik heb geen profiel. Ik heb geen Netflix. Of Disney+. Ik heb wel een dvd-speler. Het is jaren geleden dat die nog eens een dvd van dichtbij heeft gezien, de stakker. De dvd’s staan alle veertig in een kast. Te treuren, wellicht. Wat extra droevig is, want het zijn vrijwel allemaal dvd’s vol meesterproeven van humorisme. Blijkbaar valt er tegenwoordig genoeg te lachen in het echte leven. Of — dat kan ook — ik heb te weinig tijd om te lachen. 

Eerlijk is eerlijk: ik wist niet eens af van het bestaan van profielen. Er gaat aan mij een heleboel vooruitgang voorbij. Een enkele keer word ik me daarvan bewust, bijvoorbeeld als ik bij een ziek ventje van acht op de sofa zit. En dan denk ik: wat een luxe. De luxe van een boek, van het lezen, het bladeren, het terugbladeren, de luxe van ouderwetse traagheid, de luxe van niet hoeven.